Hoe de vierdaagse voor mij net als vrijwilligerswerk is
Het klinkt misschien een beetje gek, maar de Vierdaagse van Nijmegen voelt voor mij hetzelfde als op pad gaan als fysiotherapeut naar het buitenland. Je vraagt je vast af hoe deze oer-Hollandse tocht hetzelfde kan zijn als ons vak uitoefenen in een ver land waar ze onze hulp hard nodig hebben? Ik zal het uitleggen.
Vorig jaar liep ik de tocht der tochten voor het eerst. Hoewel ik door allerlei bekenden en ook onbekenden gewaarschuwd werd dat ik toch vooral goed moest trainen, geloofde ik er zelf wel in dat alles goed kwam. Ik bereidde me voor door een aantal lange wandelingen te maken, een appartement in de buurt van Nijmegen te regelen en te zorgen dat mijn mental support aanwezig zou zijn om me aan te moedigen (nogmaals dank aan mijn ouders, vriend en goede vriendinnen).
Even voor jullie als achtergrondinformatie: vorig jaar liep ik vier dagen lang, 40 kilometer per dag. Met aan het eind de grote beloning; de eer in de vorm van een vierdaagse kruisje.
Toen ik tijdens het feest op vrijdag iemand hoorde zeggen dat de 50 kilometer toch wel erg zwaar was geweest, begon er bij mij een nieuw doel te ontstaan. Natuurlijk moest ik kijken of ik dat ook zou kunnen. Dat zou echt een ultieme beproeving zijn! Voordat ik hier verder in ga op waarom ik mezelf dit soort rare uitdagingen opleg, zal ik jullie uitleggen waarom de vierdaagse niet zoveel scheelt van het doen van fysiotherapie in het buitenland.
Ook al ga je alleen op reis, je bent nooit alleen
Dit geldt voor de vierdaagse (die ik vorig jaar en ook dit jaar weer alleen loop), maar dit geldt zeker voor fysiotherapie in het buitenland. Ga je zonder een maatje naar het buitenland om te werken als fysiotherapeut (of stagiaire) dan hoef je je niet eenzaam te voelen.
Zolang je openstaat voor nieuwe contacten, dan ben je geheid niet alleen!
Je leert andere gebruiken kennen
Elk jaar zijn er weer veel verschillende nationaliteiten die mee wandelen. Een voorbeeld zijn de grote groepen militairen die meelopen. Het is fascinerend om te zien dat zij allemaal op een andere manier gekleed zijn, er verschillende rangen zijn en op welke manier zij liedjes zingen (of schreeuwen). Dit geldt natuurlijk ook voor jouw werk in het buitenland. Kijk daar maar eens naar de verschillen in kledingstijl, “rangorde” in de medische zorg en de manier van communiceren.
Je springt in het diepe en dat kan soms moeilijk zijn
Je weet niet goed wat je te wachten staat. Het wordt één groot avontuur, met sowieso wat moeilijke momenten, want je stapt uit je comfortzone. Wat ik zojuist omschrijf geldt zowel voor de vierdaagse als voor werken in het buitenland. Meerdere dagen 40-50 kilometer lopen, of een oefening uitleggen aan een patiënt die een andere taal spreekt, het is gewoonweg niet gemakkelijk. Maar als je uit je comfortzone stapt…
… dan krijg je er zoveel voor terug
Het feit dat ik in het buitenland diverse keren als stagiaire en fysiotherapeute aan de slag ben geweest heeft mij enorm veel opgeleverd. Net als de vierdaagse, toen ik na 160 kilometer over de Via Gladiola naar de finish liep.
Je ervaart een enorme dosis aan zelfstandigheid en zelfvertrouwen en als de finish in zicht is weet je dat je alles aankan!
Mijn grootste punt van voorbereiding betekent dus dat ik niets hoef te doen. Ik weet namelijk dat ik kan vertrouwen op mezelf, omdat ik al vaker in het diepe ben gesprongen en dat het altijd wel goed komt…
Nou hopen dat deze blog ook als peptalk voor mezelf werkt, want ik heb niet al te veel getraind 😉
Ik ben benieuwd wanneer jij alles uit jezelf gaat halen?
— Mirthe Timmerman, oprichtster Physical Therapy Abroad
PS: We zijn tijdens de vierdaagse week gewoon bereikbaar.
