Roxanne: “We lopen dwars door watervallen, over steile gladde weggetjes en langs heilige plekken”
Na een maandenlange periode van voorbereiding vertrekken we op 16 september met een groepje van vijf fysiotherapeuten eindelijk naar Nepal.
Het land dat bekend staat om het indrukwekkende Himalaya gebergte (met de Mount Everest als letterlijk hoogtepunt) en meerdere religies die vreedzaam samenleven.
Vol met ideeën, maar met weinig verwachtingen landen we in Kathmandu, de hoofdstad van Nepal. We hebben ons als echte avonturiers opgegeven voor deze allereerste editie van de Therapy Trek. Wij gaan samen bekijken of we een toegevoegde waarde hebben in de bergen. Of de bevolking voldoende geholpen wordt door onze adviezen en behandelingen. Zeker als we er maar voor zo’n korte periode zijn, moeten we dit kritisch bekijken.
Extra spannend dus, we hebben geen idee wat ons allemaal te wachten staat de komende weken…
Kathmandu sightseeing
De eerste dagen zijn bedoeld om een indruk te krijgen van Kathmandu en de drukte van deze bruisende stad te ervaren. We worden met een ervaren gids langs bijzondere plekken gebracht en zien al een beetje hoe de bevolking hier leeft: eenvoudig en arm. Toch lijken ze tevreden en dankbaar voor wat ze hebben.
Wat opvalt is hoe geduldig men hier is: in het chaotische verkeer wordt er toch behoorlijk rustig gereden.
De crematieplaats is iets wat bij mij het meeste indruk maakt. Op een openbare plek bij de rivier worden overledenen met heilig water gereinigd en vervolgens ter plekke verbrand. Een plek waar veel toeristen en dagjesmensen zich verzamelen, ook Nepalezen. Een beetje vreemd idee misschien, maar voor hen is dit heel normaal. Zij kijken niet op van de huilende mensen, de verbrande lichamen. De dood is slecht een onderdeel van het leven.
Bijzonder om te zien, maar niet geschikt voor mensen met een zwakke maag…
Aan de wandel met de Therapy Trek
Na deze sightseeing dagen begint dan echt waar we voor gekomen zijn: de trekking! De Lower Ganesh Himal Trek om precies te zijn.
Vanuit Kathmandu rijden we eerst naar het startpunt. Eigenlijk is het alleen de eerste twee uur rijden, daarna kan je het niet meer dan hobbelen over de zandpaden noemen. In de jeeps worden we alle kanten op geschud en komen we langs prachtige uitzichten en pittoreske dorpjes.
Tijdens de trekking hoeven we onze tenten niet op te zetten of te koken. Er staat een team van vijftien man voor ons klaar, bestaande uit gidsen, koks en sherpa’s, mannen die onze bagage dragen. Het voelt best onnatuurlijk dit te zien, een man die vaak nog kleiner en dunner is dan ons en doodleuk vijftig kilogram mee de berg op draagt. Maar hier verdienen zij hun brood mee en ook hier lijkt men daar tevreden mee te zijn.
Na de eerste regenachtige nacht krijgen we ’s ochtends al een paar patiënten uit een dorpje iets verderop. We kunnen dus gelijk al aan het werk, leuk! Een paar oefeningen en tips moeten volstaan, er is geen tijd om behandelplannen op te stellen.
De volgende dagen bestaan uit het verder trekken naar afgelegen gebieden. Dit is helemaal geen straf: iedere hoek die we voorbij lopen is er weer een totaal ander uitzicht en het is allemaal even mooi. Onderweg komen we af en toe een local tegen en iedereen begroet ons met vriendelijke “Namaste”. We lopen door watervallen, over steile gladde weggetjes en langs heilige plekken. Het maakt iedere stap van de trekking bijzonder.
Na een lange, zware wandeldag komen we aan op het hoogste punt van de trekking. Op 2800 meter, het uitzicht is echt niet te beschrijven.
Vanaf de vlakte waar we zitten zien we de besneeuwde bergtoppen en worden we ook nog eens beloond met een prachtige zonsondergang. Dit is wat deze reis zo bijzonder maakt. We helpen de lokale bevolking, maar ervaren tegelijkertijd Nepal op een manier waar de meeste toeristen jaloers op zullen zijn. We komen op de meest afgelegen plekken die normaal alleen door locals bezocht worden.
Het liefst blijven we hier nog meer dagen, zo’n magische plek is het. Maar we zijn natuurlijk hier met onze missie om mensen te helpen, dus de volgende dag trekken we door.
De indrukwekkende behandeldagen
De behandellocaties zijn “anders” dan een Nederlandse praktijk. Eén behandeldag wordt er een basisschool speciaal voor ons gesloten, zodat wij deze kunnen gebruiken als behandelruimte.
Deze werkdag is mijn persoonlijke hoogtepunt: we werken met twee patiënten in dezelfde galmende ruimte, met zo’n honderd man buiten wachtend en
af en toe even een dorpeling die zonder te vragen mee komt kijken. Heerlijk chaotisch!
We werken de hele dag en zien op deze school ongeveer 50 patiënten. We hebben het idee de meeste mensen wel te helpen, maar helaas zijn er ook wat klachten waar we niks mee kunnen. Deze mensen hopen bijvoorbeeld dat wij iets doen aan hun long- of buikklachten. Grappig is dat er op het einde van de dag een aantal mensen ons zo interessant vinden, dat ze besluiten een pijntje te verzinnen om die groep Nederlandse fysiotherapeuten in actie te kunnen zien. We zijn een bezienswaardigheid op zich geworden. Dit maakt dat we aan het einde van de dag doodop, maar met een voldaan gevoel gaan slapen.
Het dorp van onze volgende bestemming bevindt zich middenin rijstvelden en op een heuvel langs een ruige rivier. Het fijne aan deze plek: we hebben hier een wc én douche! Ons toilet bestaat de afgelopen dagen namelijk uit niet meer dan een gegraven gat in de grond en de douche is ook best hard nodig.
De laatste behandeldag vindt hier plaats in een gebouwtje, ook wel bekend als de health clinic. Hoe klein ook, in dit lokale gezondheidscentrum hebben we naast een wc en een douche ook betere behandelfaciliteiten.
Bijzonder is dat vanwege de ligging op de heuvel, veel mensen eerst minstens een half uur naar boven moeten lopen om het te bereiken. En dat terwijl ze bijvoorbeeld een beroerte hebben gehad, of hevige rugklachten hebben!
Dit is echt een groot verschil met de gemiddelde Nederlandse patiënt. Het is hier nog belangrijker dat mensen fysiek veel aankunnen, aangezien de omstandigheden dit vereisen. De meesten verbouwen met deze aandoeningen alsnog hun eigen land of hebben ander zwaar werk.
Deze dag is wat rustiger, maar we hoeven ons zeker niet te vervelen. En ook nu zitten we aan het einde van de dag vol met nieuwe ervaringen en indrukken.
Nog even bijkomen in de bewoonde wereld…
Na afloop van de trekking hebben we allemaal nog een week lang de tijd voor onszelf gepland. Om leuke activiteiten te doen, lekker te eten, nieuwe plaatsen te ontdekken en interessante mensen te ontmoeten.
Ook kijken we in deze week al voorzichtig terug op wat we allemaal hebben meegemaakt. We zijn het er in ieder geval over eens dat we erg dankbaar mogen zijn voor deze ervaring.
We hebben een eerste stap in de goede richting gezet voor meer edities van de Therapy Trek. We hebben geïnventariseerd wat de leefstijl is en waar de patiënten hier behoefte aan hebben.
Op deze manier kan Physical Therapy Abroad en alle toekomstige deelnemers helpen aan een duurzame manier van fysiotherapie in Nepal. Ik heb er alle vertrouwen in dat de toekomst iets goeds zal brengen!
— Roxanne Geurink, fysiotherapeute en deelnemer Therapy Trek 2018
