Is het nu al december?
We zijn achter de schermen druk bezig met de evaluatie van 2018. Op basis hiervan maken we plannen voor volgend jaar. Dat is al over 2 weken, terwijl het voor mijn gevoel gisteren was dat ik mijn handtekening zette bij de Kamer van Koophandel om Physical Therapy Abroad officieel in te schrijven. Wat vliegt de tijd!
Je begrijpt natuurlijk dat er een heleboel gave momenten voorbij komen bij het evalueren van een jaar – helemaal eentje waarvan je het idee hebt dat hij bijna niet heeft plaatsgevonden. De tijd gaat immers niet zo snel voorbij als je het niet ontzettend naar je zin hebt.
Terwijl we evalueren geeft Dagmar aan dat dit een mooi onderwerp is voor een afsluitende blog van het jaar. We hebben echter voor onze jubileum-nieuwsbrief al geschreven over de hoogtepunten van ons 1-jarige bestaan. Natuurlijk hebben we sinds die tijd genoeg gave dingen gedaan die ik ook nog zou kunnen delen. Maar het lijkt me leuker om over nieuwe onderwerpen te schrijven.
Opeens schiet me iets te binnen! Iets wat ik erg mooi vind om te vertellen. Daar ga ik over schrijven. Als het me lukt…
Stiekeme tranen
Een beetje emotioneel word ik er namelijk wel van als ik terugdenk aan mijn persoonlijk mooiste moment van 2018. Want dat is waar ik over ga schrijven. Ik ben oprecht blij dat ik al een paar dagen verkouden ben. Nu merken de anderen om me heen niet dat ik stiekem loop te snotteren om heel andere redenen dan de kou.
Laat ik beginnen bij het begin. Net na de oprichting deelde ik al eens hoe ik van mijn droom een sociale onderneming heb gemaakt. Het was een moeilijke keuze om te stoppen met fysiotherapie. Ik hou er van mensen te helpen en ik vind de gezondheidszorg en het menselijk lichaam nog altijd interessant.
Van alle dagen in beweging zijn en mensen aan het bewegen krijgen naar een plek achter de laptop zonder enkele financiële zekerheid. Ik moest wel erg gek zijn om dit te gaan doen.
Voor de website van medisch ondernemen schreef ik daar begin dit jaar een stuk over genaamd het sociale dilemma van ondernemen in de zorg. Ik wilde zo graag mensen helpen over de wereld, maar hoe ging ik zorgen dat ik er zelf ook een boterham aan over hield?
In de file 8000km van huis
We gaan fast-forward naar oktober van dit jaar. Inderdaad, mijn mooiste moment van 2018 vindt plaats tijdens de eerste reis naar Nepal. Je denkt misschien dat dit tijdens de trekking is bij één van de vele vergezichten, of wanneer we een oude Nepalese timmerman behandelen. De man heeft pas een CVA gehad en we helpen hem echt op weg door onze oefeningen en adviezen.
Niets is minder waar.
De jaren van dromen, een beginperiode van volledige onzekerheid én mijn enthousiaste vastberadenheid die daarop volgt, komen allemaal samen tijdens één moment in een taxi…
Ik ben die dag op pad geweest naar een aantal van onze projecten. Mijn plan is om terug te wandelen, maar ik zie wat donkere wolken samenpakken en besluit toch een taxi aan te houden. Niet veel later staan we vast in de file. Ik heb die ochtend een korte video gemaakt om online te delen met de volgers van onze Therapy Trek. Ik besef me dat ik nu mooi even de tijd heb om te checken wat het team daar van vindt. Ik open Whatsapp en besluit geheel spontaan de beelden ook te delen met mijn oud-collega’s uit de praktijk.
En dat is het moment. Mijn mooiste moment van 2018. Het overvalt me volledig! Dikke tranen lopen langs mijn wangen. En nu weer.
Ik ben gewoon – mijn droom – aan het leven!
Ik voel de taxichauffeur naar me staren en besluit dat de file toch wel erg interessant is, hoewel ik door mijn tranen vrij weinig kan zien van wat er voor me gebeurt.
Drie keer afscheid nemen
Het bericht aan mijn oud-collega’s doet het me plots beseffen. Waar ik vandaan ben gekomen en alles wat we met Physical Therapy Abroad in zo’n korte tijd al bereikt hebben.
Van het moment van mijn afstuderen in Zuid-Afrika, tot werken in de praktijk én al die keren dat ik er ontslag neem. Drie keer afscheid nemen van dezelfde (oud-)collega’s die ik nu heb ge-appt, omdat ik “iets wil betekenen” in het buitenland.
Dit alles leidt naar het moment dat ik de afgelopen weken met een groep fysiotherapeuten de bergen in ga om de lokale dorpsbewoners in Nepal te helpen. Dat ik nu in een taxi zit te appen met mijn eigen team. En dat terwijl ik net uit naam van mijn eigen organisatie een donatie van dynabands en oefenmaterialen aan het gehandicaptencentrum heb gedaan. Mede mogelijk gemaakt door de deelname en feedback van een oud-vrijwilliger.
Het onderling uitwisselen van kennis, het helpen van de lokale bevolking, het werken aan duurzame plannen om gezondheidszorg overal toegankelijk te maken. In mijn hoofd klonk het al die jaren zo mooi, maar nu is het écht werkelijkheid geworden!
Sinds de handtekening bij de Kamer van Koophandel ben ik, met behulp van mijn geweldige team én alle deelnemers en geïnteresseerden, volop mijn missie aan het uitvoeren.
Tranen van Trots
Dat er spontaan tranen ontstaan gebeurt bij mij alleen als iets me echt raakt. Ik weet niet waarom, maar het liefst verberg ik dan dat ik moet huilen. Dit is dus de meest persoonlijke blog die ik maar met je kan delen.
Ik kan namelijk niet omschrijven hoe trots het me maakt dat mijn mooiste moment van 2018 een emotionele conclusie is die spontaan – middenin de file in de taxi – doordringt. Het besef dat wij, fysiotherapeuten, massaal naar het buitenland willen gaan. Dat wij vinden dat iedereen recht heeft op zorg, op vrijheid in bewegen.
De conclusie dat ik misschien toch niet zo gek ben, maar jij ook volop mijn missie met mij deelt. Snik.
Ontzettend bedankt daarvoor!
Fijne feestdagen.
— Mirthe Timmerman, eigenaresse Physical Therapy Abroad
